Wat is dyslexie?

Dyslexie betekent letterlijk: niet kunnen lezen. Bij dyslexie kunnen zowel lees- als spellingsproblemen voorkomen, maar deze komen ook los van elkaar voor. Officieel wordt dyslexie in Nederland aangeduid met deze definitie:

“Een hardnekkig probleem met het aanleren en het accuraat en/of vlot toepassen van het lezen en/of spellen op woordniveau.” (SDN, 2008)

Voor de vergoedingsregeling wordt de volgende, meer specifieke definitie gehanteerd:

“Dyslexie is een specifieke lees- en spellingstoornis met een neurobiologische basis, die wordt veroorzaakt door cognitieve verwerkingsstoornissen op het raakvlak van fonologische en orthografische taalverwerking. Deze specifieke taalverwerkingsproblemen wijken proportioneel af van het overige cognitieve, en m.n. taalverwerkingsprofiel en leiden tot een ernstig probleem met het lezen en spellen van woorden ondanks regelmatig onderwijs. Dit specifieke lees- en spellingprobleem beperkt in ernstige mate een normale educatieve ontwikkeling, die op grond van de overige cognitieve vaardigheden geïndiceerd zou zijn.” (CvZ, 2006)

Hardnekkigheid is een belangrijk kenmerk van dyslexie. Het lees- of spellingprobleem kan hardnekkig genoemd worden wanneer de problemen blijven bestaan ondanks kwalitatief goede en intensieve hulp.
Kinderen met dyslexie hebben veel extra oefening nodig om het (technisch) lezen en/of spellen aan te leren. Veel kinderen met dyslexie kunnen op tekstniveau beter lezen. Zij hebben dan steun aan de context van de inhoud, het verhaal en de zinsbouw. Ook al kunnen kinderen met dyslexie op tekstniveau soms een aardig niveau behalen, het vlot lezen van rijtjes woorden blijft moeilijk.
Het is van belang dat dyslexie bij een kind zo vroeg mogelijk wordt gesignaleerd. Hoe eerder een gerichte aanpak van lees- en spellingproblemen kan starten, hoe groter de kans op succes. Hoe vroeger de begeleiding start, hoe minder kans op emotionele problemen.